Από Πέμπτη 14/4 στο CineCinema Amaliada

O ουκρανικός κινηματογράφος θα κάνει επίσημη εμφάνιση στις ελληνικές αίθουσες, με ταινία θρησκευτικού χαρακτήρα.

Ο στόχος είναι διπλός.

Το μήνυμα της συμπαράστασης προς την Ουκρανία και η ενίσχυση του εγχωρίου θρησκευτικού τουρισμού μέσα από την 7η τέχνη.

Το φιλμ προβάλει τα απαράμιλλα θρησκευτικά και πολιτιστικά μνημεία και κειμήλια της μοναστικής κοινότητας του Αγίου Όρους και έχει την υπογραφή του Ουκρανού σκηνοθέτη Αλεξάντερ Ζαπορόσενκο.

Ο τίτλος της ταινίας είναι  «Αδάμ, πού ει;» (ή «Πού είσαι, Αδάμ;»)

80 ΩΡΕΣ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ

Πρόκειται για μία βιωματική ταινία που εισάγει τον θεατή στην πολύμορφη καθημερινή ζωή της Μονής Δοχειαρίου, ενός από τα παλιότερα μοναστήρια της χερσονήσου του Άθω.

Από την αρχή, ο Θεός καλεί σε μετάνοια τον πεπτωκότα Αδάμ λέγοντάς του, «Αδάμ, πού είσαι;» και στη συνέχεια ο φακός «αιχμαλωτίζει» στιγμές της καθημερινότητας, γεμάτες με αυθεντικούς χαρακτήρες και καθημερινούς αγιασμένους ήρωες που ζουν απελευθερωμένοι από τις πολύπλοκες προτεραιότητες που επιβάλει ο φιλόϋλος σύγχρονος πολιτισμός.

Το φιλμ αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ζαπορόσενκο, ο οποίος ήταν ήδη έμπειρος ως διευθυντής φωτογραφίας σε σειρά ντοκιμαντέρ.

Το έναυσμα για τη δημιουργία του δόθηκε το 2006, όταν πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση του εμπνευστή της ιδέας και παραγωγού, ουκρανού πρωτοδιάκονου Αλεξάντρ Πλίσκα, με τον καθηγούμενο της Μονής, Γρηγόριο Ζουμή.

Τα γυρίσματα διήρκεσαν από την Άνοιξη του 2015 μέχρι το Φεβρουάριο του 2019 και από αυτά συγκεντρώθηκε υλικό συνολικής διάρκειας 80 ωρών.

Έως σήμερα, η ταινία έχει αποσπάσει το 1ο βραβείο στο XVII Διεθνές Φεστιβάλ Ορθόδοξου Κινηματογράφου «Pokrov» (2019), ήταν υποψήφια για το βραβείο κοινού στα Εθνικά Βραβεία της Ουκρανίας και στο Tallinn Black Nights Film Festival (PÖFF), ενώ συμμετείχε επίσης στα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ «Window to Europe» (Ρωσία) και Κρακοβίας (Πολωνία).

Σημειώνεται ότι η ταινία έχει διανεμηθεί από την Enorama Distribution Films σε περισσότερες από 20 χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής, καθώς επίσης στην Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία.

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

«Ο καθηγούμενος ιεράς μονής στο Άγιο Όρος, καθώς πλησιάζει προς το τέλος της ζωής του, συλλογίζεται για τη φυσική και πνευματική εργασία, για τον πόνο που προκαλεί η παραμέληση και για τις απαραίτητες συνθήκες για να υπάρξει κανείς ειρηνικά στον επίγειο, και κάποτε, και στον ουράνιο παράδεισο.

Ο καθηγούμενος όσο και όλη η κοινότητα της ορθόδοξης Ιεράς Μονής Δοχειαρίου στο Άγιο Όρος παίρνουν πάνω τους τις δυσκολίες, τη σκληρή εργασία και τις κακουχίες στο όνομα του Χριστού και των ιδεωδών του μοναχικού βίου.

Η ζωή τους είναι μια πραγματικά συγκινητική δέηση του ανθρώπου και της φύσης προς τον Θεό, κάτι που δεν αφήνει τον θεατή αδιάφορο.»

Ο πρωτοδιάκονος Αλέξανδρος Πλίσκα, ο εμπνευστής της ιδέας και παραγωγός του ντοκιμαντέρ «Πού είσαι, Αδάμ;», για μια περίοδο 10 ετών διέθετε, κάθε χρόνο, το ένα τέταρτο της χρονιάς να το περνάει στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου στο Άγιο Όρος Άθω.

Εκεί βυθιζόταν απόλυτα στη μοναστική καθημερινότητα και τα διακονήματα.

Η στενή του επικοινωνία με τον καθηγούμενο της Μονής γέροντα Γρηγόριο ήταν αυτή που του γέννησε την ιδέα για την παραγωγή αυτής της ταινίας.

ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΚΑΙ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Ο σκηνοθέτης Ζαπορόσενκο αποκάλυψε άγνωστες λεπτομέρειες από τα γυρίσματα.

Πριν την ταινία «Πού είσαι, Αδάμ;» είχα συμμετάσχει στα γυρίσματα ενός άλλου ντοκιμαντέρ με θέμα τους εφήβους που ζουν στο δρόμο.

Αυτές οι ιστορίες είναι επίσης πολλές, παρόλα αυτά στα φεστιβάλ αποσπούν τα πρώτα βραβεία, και το θέμα, σε γενικές γραμμές, δεν είναι νέο.

Παρόλα αυτά είχαμε ξεκινήσει και δουλεύαμε.

Οι ήρωες μας ήταν τα άστεγα παιδιά, το καθένα με την μοναδικότητά του.

Στη διάρκεια των γυρισμάτων κάτι άρχισε να συμβαίνει με αυτούς.

Κάποιοι αποσύρθηκαν από το δρόμο.

Δεν ξέρω αν έγινε χάρη σε μας ή όχι.

Κάποιος πέθανε…

Αυτό που εμένα προσωπικά με προσελκύει στο ντοκιμαντέρ είναι ότι κατά τη διάρκεια της παραγωγής όσο και μετά την προβολή του στις οθόνες αλλάζουν όχι μόνο αυτοί για τους οποίους μιλάς αλλά και εσύ ο ίδιος.

Η διαδικασία των γυρισμάτων είναι πρώτα από όλα διαδικασία διεργασίας πάνω στον εαυτό σου.    

Όσο για το «Πού είσαι, Αδάμ;».

Πρώτα από όλα, μέχρι τότε δεν είχα πάει ποτέ στο Άγιον Όρος.

Καθόλου.

Ήξερα ότι ο πατήρ Αλέξανδρος πηγαίνει, αλλά δεν καταλάβαινα γιατί.

Αφού είναι παντρεμένος…

Είχαμε όμως έναν κοινό φίλο, που τώρα έχει κοιμηθεί, δυστυχώς, τον αρχιμανδρίτη Λογγίνο (Τσερνούσα), που μας είχε συστήσει. Κάποια στιγμή στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου είχα συναντήσει τον πατέρα Αλέξανδρο με συνταξιδιώτες που είχαν έρθει από τη Μονή Δοχειαρίου.

Τους φωτογράφισα, και ο πατήρ Αλέξανδρος μου λέει:

«Θέλεις να πας στο Άγιο Όρος να γυρίσεις ταινία;

Κάνουμε τη σκέψη να παρουσιάσουμε ένα γέροντα και τη ζωή του…»

Αρχικά, ήθελα να μεταφέρω την ατμόσφαιρα της εποχής του γέροντα Γρηγορίου, για να σωθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Για αυτό έχει επιλεγεί η γλώσσα του κινηματογράφου και ήταν ξεκάθαρο τι θα λέμε.

Η δουλειά του σκηνοθέτη ήταν να βρει τρόπο να το μεταδώσουμε και να το αναπαραστήσουμε.

Και είπα στον Σάσα (χαϊδευτικό του Αλέξανδρος – σημ.μεταφρ.) ότι χρειάζομαι «ταινία-βίωμα», «ταινία-πύλη»: έτσι που ένας άνθρωπος χωρίς να αγοράζει εισιτήριο για το Άγιο Όρος, να μπορεί να μετακινείται από το χώρο όπου βρίσκεται σε έναν παράλληλο κόσμο.

Βέβαια, στα πρώτα είκοσι λεπτά, ούτως ή άλλως, απαιτείται από τη μεριά του θεατή να καταβάλει κάποια προσπάθεια.

Πρέπει να ενεργοποιηθεί, να δώσει χρόνο στον εαυτό του για να νιώσει την ατμόσφαιρα.

Ρωτάτε, γιατί εμείς παρόλα αυτά αρχίσαμε να γυρίζουμε μια ακόμη ταινία αφού υπάρχουν τόσες πολλές για το Άγιο Όρος; Γιατί, τίποτα παρόμοιο δεν έχει γίνει ακόμα. Μπορώ να το επιβεβαιώσω με πολλή σιγουριά.

Θέλαμε να φτιάξουμε ταινία που είναι προσιτή σε όλους, και όχι μόνο στον ορθόδοξο θεατή.

Έτσι ώστε οποιοσδήποτε άνθρωπος μιας οποιασδήποτε κουλτούρας, οποιασδήποτε πίστης και οποιωνδήποτε πεποιθήσεων να μπορεί να τη παρακολουθήσει και να τη νιώσει.»